sábado, 29 de marzo de 2008

A VER AHORA....

Simpre igual...
O no....
No se sabe....
A ver ahora...
Ya se verá...

viernes, 28 de marzo de 2008

ALGO BUEEENO.... O NO...

A ver.... centrémonos que vamos muy descolocados últimamente jeje.
Se supone que la vida es un continuo cambio de etapas, ciclos y momentos, y que en algun momento todo puede dar la vuelta y cambiar.
Cuando cambia?
Cuando es el momento?
Pues... cuando menos te lo esperas y cuando ya ni piensas en ello porque ya te has acostumbrado a la etapa en la que llevas anclado tanto tiempo.
Bueeno... a ver... "parece" que las cosas van cambiando y "parece" que se van recolocando.
Digo "parece" porque yo ya ha llegado un momento que no me fio de nada ni de nadie, que prefiero no pensar en las cosas que pueden o no pasar, que lo que tengas que ser será, y lo que tenga que llegar llegará.
Para que subirte a la parra¿? si te puedes caer!
Para que hacerse ilusiones¿? para después desilusionarte...
Para que tener esperanzas¿? si puede quedar en nada...
Pues eso... que lo que tenga que ser será y lo que no... pues nos quedaremos con lo mejor de ello :-)

Aiiiiixsss....

Ahhhh.... quería comentar que me ha hecho mucha gracia los que os habeis emocionado incluso más que yo si cabe. Que una cosa es alegrase, pero la otra es emocionarse por mi ... jeje, que se os agradece y se os quiere un montón!!!!
Muaaaaaaaaaa!!!!

lunes, 24 de marzo de 2008

ES DEMASIADO TARDE...

Todo tiene su momento y su momento de ser...
Y a veces es demasiado tarde ya...
Tarde para reaccionar, tarde para decidir, tarde para querer algo, tarde incluso para pedir perdón.

Hay situaciones que se pueden obviar, que se pueden intentar olvidar, pero nunca perdonar.
No se puede perdonar algo que nos ha marcado tanto que sería prácticamente imposible borrar del todo de la mente; se puede intentar ignorar y hacer ver que no te importa ni te afecta, pero la verdad es que ahí está, adormilado, pero que en cualquier momento, con un pequeño gesto, con un (incluso) sin querer, puede volver a despertar y ponerte a la defensiva.

Hay demasiada gente que hace daño, y que se creen que con un "lo siento" o un "lo hago inconscientemente" lo arreglan, pero las cosicas van quedando ahí y se tiene paciencia y se aguanta, pero llega un momento que el tema explota. Seguramente en el momento menos indicado y de la peor manera posible, pero peta... y cuando peta....ya ha petado... y poco se puede hacer ya.

Hasta la paciencia y el aguante tiene un límite, y cuando se roza o se traspasa ese límite.... ja l'hem cagat!! porque traspasar para el otro lado una vez se ha cruzado... es más complicado aún si cabe.

La solución quizás.... Abre tu mente... abre puertas... busca una salida...

martes, 18 de marzo de 2008

HASTA PUEDO LLEGAR A SER INDIFERENTE...

"Oro parece, plata no es, el que no lo adivine bien tonto es"

Ya se sabe que siempre habrán excusas varias, obstáculos absurdos, trabas sin sentido y cosas que no cuadran, pero... hoy por hoy... es lo que hay!!! Y es como es!!!! y sólo te quedan dos opciones: o tragar con la situación y tener paciencia o seguir construyendo muros para que no te afecten situaciones que no te pertocan.

Lo que cada vez entiendo más es el dicho de que el amor es ciego; yo no comparto esa opinión, más bien creo firmemente que es ciego, sordo, tonto, mudo y loco!!!!

Aquí dejo la canción que tanto me ha hecho y me hace pensar, y como no... las imágenes van dedicadas a mi nena jeje, para que se alegre la vista y se acuerde de las horas que nos hemos pegado con esta historia jejeje. Unas tanto y otras tan poco... aiiiixsss... jajajajaaja
Muaaaaaakkk para ella y para todos a repartir!!!

Nena... disfrútalo!!! (pero no te pases ehhhh) :-)




domingo, 16 de marzo de 2008

Jopeeeeeeetaaas....




UN AÑO DE BLOG!!!

Hoy hace un año que puse en marcha el blog!!!
Al principio la dirección era otra, por eso aquí aparece desde una fecha posterior, pero la verdad es que ya hace un año que se puso en marcha esto.

Miro atrás, releo los post antiguos, y aunque parezca, a veces, que siga en el mismo lugar y a la misma hora que al principio, la realidad es que las cosas han cambiado mucho desde entonces.
Sobretodo lo relacionado a la manera de ver las cosas, de interpretarlas, de sentirlas, ... las cosas de entonces claro... pero en un año se han acontecido una serie de situaciones que van dando continuamente lugar a que siga dándole vueltas a las cosas, preocupándome y comiéndome la cabeza (sino no sería yo, no?).
La verdad es que no me arrepiento de nada, salvo pequeñas excepciones claro está...

Esto ha sido una ayuda, una manera de desahogarme, de poder decir todo lo que pensaba y sentía sin ponerle la cabeza como un bombo a más de uno.
Poquitos han sido (se podrían contar con los dedos de una mano) los que saben realmente de primera mano y de mis palabras como me he sentido, como he estado, como me ha afectado, y los que me habeis aguantado horas interminables de comidas de olla; pero los mismos (alguno ya más desaparecido que otro) también habeis visto esa evolución, esas risas y ese cachondeo que nunca falta.
Y sé que estais ahí... aunque no digais nada... que ya podríais mataros un poquitín y escribir algo de vez en cuando, ehhhhhh!!!!! :-)
Hay más... que evidentemente conocen pinzeladas porque tampoco es que sea secreto de estado mayor, pero... tampoco me gusta agobiar... Por ello, la existencia de esto, que aunque sé que a veces no quedan muy claras las cosas que digo, yo SI las tengo claras y a quien van dirigidas o a quien están referidas SI que lo va a entender y SI que sabrá a lo que me refiero.

Y espero seguir dando guerra con esto, aunque espero poder contar mas alegrías que tristezas y más diversiones que penas.

Se os quiere a todos los que me leeis, que lo sepais, sino... de qué os habría dado la dirección no¿?
Muaaaaaaakkkkkkksssss!!!

sábado, 15 de marzo de 2008

UNA DE CAL... Y CUATRO DE ARENA...

Siempre pasa igual...
Siempre es lo mismo...
Que es lo que se puede hacer¿?
Desaparecer¿?
Dejarlo todo¿?
Olvidarse de algo que lo único que hace es... daño... mal...
sería lo lógico no¿?
pero... cuando es más fuerte que eso¿? que se hace entonces¿?
Algo que en el momento es.... lo mejor!! pero que después lo único que queda es dolor y sufrimiento.
Se puede odiar e incluso sentirse culpable¿?
Podría explicar con un eterno dialogo porque sólo somos un enorme continente helado en el que sólo hay frio.
Reconozco que algo me duele...
y la única respuesta que obtengo son palabras vacias, palabras que son mentira, palabras que no se cree nadie, ni tan sólo quien las dice.
Como se puede cambiar de la noche a la mañana¿?
Puede ser que la verdad se encuentre en el significado que encierra cada una de esas palabras, o quizas.... todo sea mentira...
No quiero oir más falsas palabras... no quiero escuchar más absurdas excusas...
Así que seguramente lo mejor es apartarse, olvidarse, separarse, irse y desaparecer, aunque duela pero...
El tiempo cura las heridas,
El tiempo todo lo cubre y todo lo descubre,
El tiempo todo lo cura y todo lo muda,
El tiempo todo lo trae y todo se lo lleva.


He buscado en los desiertos de la tierra del dolor,
y no he hallado mas respuesta que espejismos de ilusión;
He hablado con las montañas de la desesperación
y su respuesta era solo el eco sordo de mi voz.

miércoles, 12 de marzo de 2008

ESTOY AQUI... NO VES¿?

A veces uno se pregunta... porque se siente invisible?
Porque se siente transparente?
Hay momentos en los que se es opaco o realmente totalmente traslucido?
Hay epocas en las que se ve a traves de uno?
No se si realmente es así o es como pueden llegar a hacerte ver algunas personas....

Dices y no te creen...
Hablas y no te oyen, aunque hacen ver que te escuchan...
Preguntas y no te responden ...
Opinas y desconfian ...
Confiesas y sospechan ...
Anuncias y presuponen ...
Declaras y te juzgan ...

Que se puede hacer ante eso¿?

Pues realmente creo que poco....

Es duro y cansino el tener que estar continuamente demostrando cosas, el tener que justificarte de porque, como, donde y cuando, de una situación, de una palabra, una respuesta, o incluso de una manera de comportarse.


Cada uno es como es y si se hacen las cosas de una manera es por algo; pero no por ello significa que se esté buscando un fin ni un objetivo concreto. Seguro que hay una explicación mucho más sencilla que eso. Y no puedo entender que haya gente que no tenga nada mejor que hacer que buscarle los 3 pies al gato y tengan que estar continuamente poniendo a prueba a los demás o desconfiando de todo el mundo.

martes, 4 de marzo de 2008

FELICITATS VICHISUÁ!!!!!!!!!!!!!!!!

Ai ai aiiiii que foooooooort!!!!
Que la meva petita ja fa 12 anyets!!!
Em sembla increible!!!!
Si fa practicament dos dies li donàvem "el bibe" encara!!!

Que puc dir de la meva Vichisuá?
Que és de les poques cosetes que m'han alegrat l'existència, les ganes de tirar endavant, de fer coses, m'ha fet sentir-me útil milions de vegades (sense ella ser-ne conscient).

Des del primer moment va ser una alegria, encara que la seva presencia no fos capaç d'arreglar coses que ja no tenien remei; pero fa dotze anys que amb la seva existència ens ha fet veure les coses a tots des d'una perspectiva molt més senzilla, agradable i divertida.

Dels 6 mesos als 3 anys i mig, ha estat una personeta present en la meva vida tots i cadasqun dels dies. Després d'allò la trobava a faltar i molt quan marxava fora de vacances i quan la tenia lluny. Era com una necessitat de senzillesa, ingenuitat, espontaneitat i inocencia que ella donava.

Les que m'ha arribat a muntar!!! les coses que ha arribat a dir!!! els "cacaus" en els que m'ha fotut!!!, fins i tot fins el punt de dir: "Tierra, trágame", o "yo me la cargooo".
Pero no es pot negar que "es la alegría de la huerta" allà on va i això no se li pot negar.

Que espero que continui així, alegrant-me els dies, els caps de setmana, les vacances i tota la vida en general, encara que cada vegada ens veiem menys; pero estem en contacte continu que "yo me tengo que enterar de todos sus cotilleos" que cada cop son més jeje.

Un megapetonàs i mil milions d'abraçades (ehhh pero sin tocatear demasiado ehhhhhh que ens coneixem nena jajaja) per la peque de la family que es "lo mejor que ha parido madre" oleeeeee ahí!!!!!!
Tu si que vales Vichi!!!

Muaaaaaaaaaaaaksss!!!
:-)

domingo, 2 de marzo de 2008

CUANDO TODO ES TAN OSCURO...

que no encuentras el futuro...

Cuando notas que en el cielo...
caen espinas de hielo...

Cuando el alma se vuelve un papel...

Cuando notas que el silencio te congela por dentro...
y no puedes luchar contra él...

Cuando el dueño de tus sueños se vuelve tan pequeño ...
que no te roza siquiera la piel...

Cuando sientes ese peso...
que te hunde en el suelo...
y existir ya no tiene valor....

Cuando todo este vacio...

Cuando el fuego se hace frio...

Cuando pierdes la fuerza en tu voz...

Cuando sientes que tu vida es un barco a la deriva...
una casa sin luz ni calor...

Todos esos Cuando... y más... si cabe...

sábado, 1 de marzo de 2008

CAE UN DIA EL MURO....

Que se puede hacer cuando se invierte un tiempo en construir un muro para contener algo, para no dejar pasar lo que hace daño, lo que duele, lo que no nos hace bien, lo que se sabe que no llega a ningún lado; un muro que nos separe de todo eso que sabemos que nos hará daño, pero que en un momento, en un suspiro, en un... nada... nos lo echan por tierra, se destruye y se derrumba, porque realmente no está asentado en cimientos sólidos, en absolutas certezas ni en convencimientos completos; sino que sólo está apoyado en los límites de lo que creemos que tiene que ser porque es lo que se supone que tiene que ser, lo que se supone que sería lo lógico y lo que se supone que sería lo normal, pero que es lo suficientemente inestable para que con un simple gesto y una mínima intención se quede únicamente en piedras desmontadas y ruinas destrozadas.

El muro se contruyó con una doble intención; tanto para que desde el otro lado no nos puedan afectar situaciones, intenciones ni realidades, como para que desde este tengamos algo que nos contenga y no nos deje influir en el otro.
Pero la realidad es que lo único que hace es hacernos prisioneros de un mundo que... no se hizo para nosotros, no es nuestro, no está a nuestro alcance y que seguramente no haría bien a ninguno de los dos lados y que afectaría a muchos más.
Y que pasa cuando el muro cae¿? cuando se desploma¿? cuando se derrumba¿?
Pues que hay vía libre, que puede entrar lo que no nos hace bien, no hay contención, no hay separación, no hay una "excusa" que nos aparte de eso que sabemos que nos va a hacer daño.

Por eso... seguiré construyendo muros... tropezando con las mismas piedras... perdiendo los mismo trenes... porque¿? porque es lo que hay; hasta cuando¿? pues no se... ya se verá...